کنترل بازداری

توانایی بازداری و کنترل پاسخ های تکانشی و خودکار و در ادامه خلق پاسخ با استفاده از توجه و استدلال است. کنترل بازداری رفتارها و واکنش های خودکار نامناسب با موقعیت را متوقف می کند و آنها را به سمت یک رفتار بهتر و متناسب با موقعیت هدایت می کند. این کارکرد شناختی برای جابه جایی توجه و رفتار، کنترل تکانه ها، حافظه کاری، تعیین هدف و خودتنظیمی ضروری است. ضعف در بازداری یکی از مشکلات جدی در اختلالات نقص توجه/ بیش فعالی (ADHD)، دوقطبی، وسواس، اعتیاد، اختلالات شخصیت همچون اختلال شخیصت مرزی است. ضعف در کنترل بازداری خودش را در سه سطح نشان می دهد:

سطح رفتاری: ضعف کنترل در رفتار حرکتی خود را به شکل بیش فعالی و رفتارهای پیش بینی نشده نشان می دهد. برای مثال، کودک وقتی که در کلاس خسته می شود نمی تواند بنشیند و بلند می شود.

سطح شناختی: خود را به شکل مشکلات توجه نشان می دهد. برای مثال، توجه کودک در حین خواند کتاب بوسیله صداهای بیرونی مختل می شود.

سطح هیجانی: خود را به شکل هیجانات نامتناسب با موقعیت نشان می دهد. برای مثال، در حین رانندگی ممکن است نسبت به راننده جلویی پرخاشگری نشان داده شود.

ارزیابی کنترل بازداری می تواند در محیط های مختلف برای انطباق با محیط و مدیریت عوامل حواسپرتی و تغییرات غیر منتظره مفید باشد. حوزه های تحصیلی: فهم اینکه آیا کودک ممکن است حواسپرتی داشته باشد یا ممکن است مشکلات رفتاری و شناختی داشته باشد. حوزه های پزشکی: فهم ضعف مهاری در افرادی که احتمالا قصد خودکشی دارند. حوزه های حرفه ای: نیروهای پلیس و سایر حرفه ها که با سلاح یا ابزارهای خطرناک کار می کنند، باید برای جلوگیری از حوادث ناگوار، کنترل بازداری خوبی داشته باشند. ماینداتیک برای ارزیابی کنترل بازداری از آزمون برو-نرو و آزمون جابه جایی استفاده می کند.